Bir asteroidi uzay istasyonuna dönüştürmek, kısa müddette ve uygun bir maliyetle mümkün olabilir

Yüz binlerce, hatta daha fazla insanın yaşayabileceği büyük bir uzay istasyonu inşa etmek olağan ki kolay değil. Çok fazla gerece gereksiniminiz var ve inşa edilse bile, istasyon sakinlerinin iki değerli sıhhat meselesiyle baş etmesi gerekiyor: Düşük yerçekiminin bedenleri üzerindeki etkileri ve çok fazla kozmik radyasyon. Hakemli olmayan yeni bir makale, bu problemler için savlı bir tahlil sunuyor. Bu tahlile nazaran uzay istasyonu bir asteroidin içine inşa edilebilir ve asteroidin dönmesi sağlanabilir.

Bu yaklaşım Rockwell Collins’ten emekli bir Teknik Araştırmacı olan David W. Jensen tarafından ortaya atıldı ve bu istasyonun inşası için nelere gereksinim duyulacağına dair hayli ayrıntılı bir fikir veriyor. Çok daha değerlisi, kendi kendini kopyalayan robotlar kullanılarak asteroit yalnızca 12 yıl içinde ve 4,1 milyar dolar üzere görece düşük bir maliyetle bir uzay istasyonuna dönüştürülebiliyor. Büyük uzay projeleri kelam konusu olduğunda bu epey makul bir meblağ.

Robotik ihtiyaçları göz arkası edersek, Jensen için birinci adım, uzay istasyonuna dönüştürülebilecek uygun bir asteroit bulmaktı ve bu hedefle asteroit Atira’yı seçti. Bu asteroit, gezegenimizin yörüngesini asla geçmeyen, bir Dünya’ya Yakın Nesne’dir. 4,8 kilometre çapında olan bu asteroit taşlı bir yapıya sahip ve hatta yaklaşık 1 kilometrelik ikincil bir obje olan bir uydusu bile var.

Fikir, güneş panelleri ve istasyonun kendisi de dahil olmak üzere her şeyi inşa etmek için asteroitteki malzemeyi kullanmayı temel alıyor. Jensen bir torus biçiminde, yani çörek formunda bir yapıda karar kıldı. Ortası boş dairesel bu yapının dış kenarı, radyasyondan mikro meteoritlere kadar çeşitli tehlikelere karşı müdafaa sağlarken, iç kısımda yaşanabilirliği en üst seviyeye çıkarmak için birden fazla düzey inşa edilebiliyordu.

Atira her 3,4 saatte bir dönüyor, fakat bu halkalı istasyonun sakinlerine Dünya’ya yakın yerçekimi sağlamak için bunun kıymetli ölçüde hızlandırılması gerekiyor. Yarıçapı 2,1 kilometrenin biraz üzerinde olan istasyonun her 105 saniyede bir dönüşünü tamamlaması kâfi.

Maliyet ve vakit çizelgesi yaklaşık sayılar lakin bunlar çok kıymetli robotik ayrıntılardan kaynaklanıyor: Asteroitte bulunan gereçleri kullanarak yaşanabilir modüllerden güneş pillerine kadar uzay istasyonunun her bileşenini inşa edebilecek robotların yollanması. Buna öbür robotlar da dahil olacak ve böylelikle gönderilen birinci küme mümkün olduğunca küçük olacak.

Bu robotlar bir sefer yapıldıktan sonra kolay kolay öteki asteroitlere geçebilir ve yine yapılanma sürecini yine başlatabilir.

İnsanlar 1903 yılında Konstantin Tsiolkovsky‘den beri bunun hayalini kuruyor. Planlar her vakit uygulanabilir olmayabilir lakin bu fikir katiyen başarılabilecek noktaya bir adım daha yaklaşıyor.